Béton brut

Jadłem kanapkę z jajkiem, kiedy otworzyły się drzwi od wagonu. Wsiadł on: ubrany w dwie kurtki, z brudnymi, przyklejonymi do czaszki włosami. W ręku trzymał zielony, wiklinowy koszyk. Farba zdawała się być nałożona zbyt entuzjastycznie, być może był to taki model koszyka z wikliny, jaki zamawia się u jakiegoś artysty. Sprawiał wrażenie zaniedbanego i zwariowanego. Okrążył wagon, w którym miałem zamiar spędzić samotne dwie godziny, poświęcając się kontemplacji słowa pisanego. Przycupnął wreszcie na rozkładanych krzesłach używanych na zatłoczonych trasach. Zerwał się dopiero na widok konduktora. Aha, typ bez biletu? Może chciał przemknąć tylko między Kaliską a Widzewem?

Mój współpasażer wyciągnął z wewnętrznej kieszeni jednej z dwóch kurtek portfel i zapłacił za bilet. Kiedy zostaliśmy sami, poprawił się znów na fotelu i wyciągnął z wiklinowego koszyka lewy but. Typ sportowy. Położył go na podłodze i przymierzył do swojej nogi. Ściągnął but, a ja automatycznie odwróciłem wzrok. Cóż może się kryć w bucie dwukurtkowego posiadacza wiklinowych koszyków?

Śnieżnobiała skarpetka. But niestety nie pasował i został ponownie wtrącony do koszykowego więzienia. Uwaga współpasażera przeniosła się na telewizor. Taki, na którym odtwarzane są trzy reklamy. Bez przerwy. Próbował bez powodzenia zmienić kanał.

Nasz wagon był wagonem użytkowym. Miał wieszaki na rowery, podesty dla użytkowników wózków inwalidzkich i toaletę. Toaletę, której drzwi zamykają się i otwierają na dotknięcie świecącego guzika. Towarzysz podróży obszedł ją z zainteresowaniem, nacisnął guzik i zniknął w środku.

Ucieszyłem się. Próbowałem czytać, ale wszystkie jego zachowania mój umysł rejestrował jako „warte uwagi” – jeżeli nie ze względu na noszenie zapasowych lewych butów w plecionym koszyku, to dlatego, że mam lęk przed byciem dziabniętym zardzewiałym nożem.

Po pewnym czasie wyszedł i zadowolony zajął miejsce naprzeciw kabiny. Nie musiał czekać długo, podróż trwała już jakiś czas, pierwszy gość w „jego toalecie” pojawił się w kilka minut po zamachu stanu, którego dokonał na nikim, a dzięki któremu stał się samozwańczym tyranem WC na trasie Łódź-Warszawa.

Goście ustawiali się karnie w kolejce. Otrzymywali instrukcje co do funkcjonowania toalety, jak ją otworzyć, zamknąć, znów otworzyć. Kilka osób podjęło grę. Zadało dodatkowe pytania i otrzymało odpowiedzi. Profesjonalnie. Podejmujesz grę albo spuszczasz oczy i czekasz na koniec instruktażu.

Zbliżaliśmy się powoli do końca naszej wspólnej przygody. Ja, próbujący czytać człowiek z notatnikiem i on, imperator doglądający swoich włości z fotela przy toalecie. Jaki Gal Anonim takie pierwsze królestwo.

Drzwi ubikacji otworzyły się i wyszedł z nich starszy, dystyngowany pan. Ładny płaszcz, stalowe włosy, utrzymany zarost. Nie wyglądał na osobę, która zwykła przyjmować połajanki. Nie od kogoś, kto tuli wiklinowy koszyk, a już z pewnością nie w sprawie zaniechania zamknięcia drzwi od toalety, które zamykają się automatycznie.

Krzyczeli do siebie przez chwilę, a ja oglądałem pantomimę, wygłuszając przedział słuchawkami. Stalowowłosy spojrzał nad fotelem swojego wroga i popatrzył mi w oczy. Bezgłośnie prosił o wsparcie. Wzruszyłem ramionami i odpatrzyłem mu: „Nie moja jurysdykcja, sukinsynu.”

Sytuacja uspokoiła się. Bohaterski obrońca toalety podszedł do telewizora i próbował znów zmienić kanał. Kolejna porażka. Tym razem nie miało się na tym skończyć. Chwycił brzegi ekranu i próbował zerwać go ze ściany.

Ekran po chwili zgasł. Jeżeli nie potrafimy się zachowywać, to nie będzie oglądania telewizji. Zniknął na Zachodnim.

Wysiadł albo nigdy nie istniał.